روزنامه کلمه: سوار بر تاکسی می شوید، راننده تاکسی گلایه مند از وضعیت معیشتی خانوار است. درحالی که همواره ایرانی ها به مهمان نوازی و مهمان داری مشهورند، این بار راننده تاکسی از آمدن میهمان چندان راضی نیست. او می گوید:” میهمان حبیب خداست اما سه هفته درآمدم صرف آمد و رفت یک میهمانی می شود.”
مسافری که در صندلی جلوی خودرو نشسته، با تایید حرف راننده تاکسی می گوید:”دخلمان به خرجمان نمی خورد. خدا به دادمان برسد بعد از هدفمند کردن یارانه ها.”
مسفر دیگر هم از این وضع ناراضی است، می گوید:” فقط از خدا می خواهیم که آبرویمان جلوی زن و بچه مان نرود”.او که از روستا به تهران آمده تا از خدمات یکی از مراکز بهداشتی که در روستایشان نیست بهره گیرد، می گوید:”مردم روستاها خیلی قدرت خرید و بنیه مالی ضعیف تری نسبت به شهرنشین ها دارند و امکاناتشان هم کمتر است.”راننده از گرانی بی سابقه مواد غذایی می نالد و می گوید شب می خوابیم و صبح قیمت ها چندین برابر شده است.
از این دست صحبت ها و نارضایتی از وضع اقتصادی بیش از پیش درمحافل عمومی حتی خانوادگی شنیده و رد و بدل می شود. اما برطبق گزارش مرکز آمار در سال ۸۸ هزینه متوسط ماهانه خانوارهای شهری ۸۲۶ هزار تومان بوده، در حالی که درآمد متوسط آنها به ۷۸۰ هزار تومان بوده است. وضع خانوارهای روستایی البته بدتر است، چون هزینه متوسط ماهانه آنها ۴۹۳ هزار تومان است، حال آنکه درآمد متوسط آنها کمتر از ۴۳۷ هزار تومان است. در سال ۸۸ نسبت به سال ۸۷ مخارج خانوارهای شهری ۵٫۳ درصد و مخارج خانوارهای روستایی ۹٫۸ درصد افزایش داشته است.
معنای این آمارها، این است که خانوارهای ایرانی ماه به ماه مقروض‌تر می‌شوند؛ وضع خانوارهای روستایی هم بدتر از خانوارهای شهری است و قدرت خرید عموم مردم، چه در شهر و چه در روستا، روز به روز کمتر می‌شود.
همین امار کافی است برای نشان دادن روند منفی درآمد و گویاست که حرف مردم برای در مضیقه بودن و حرکت به سمت فقر صحیح است.
البته طبیعتا وقتی یک زوج، به طور مشترک کار می کنند و حداقل یکی از آنها ساعت کاری بیش از ۸ ساعت- بخوانید ۱۲ تا۱۴ ساعت- در روز را با دوشیفت کار در روز تجربه می کنند تا زندگی خود و فرزندان خود را تامین کنند و آنگاه هزینه های روزافزون زندگی را پوشش دهند، آیا می توان این مقدار کار روزانه را حتی اگر موجب پوشش دادن آن هزینه ها شود معقول، منطقی و متناسب دانست؟ چنین خانواده ای، فرصت همراه بودن با فرزندان را در طول روز یا هفته، چه میزان خواهد داشت؟
البته پرسشها بیش از این است اما بهتر است دولتمردان به عواملی که موجبات افزایش میانگین هزینه های خانوار را فراهم آورده توجه دقیق تری داشته باشند تا اگر کسی از مشکلات زندگی و معیشت مردم سخن گفت، محکوم به سیاه نمایی و شبهه افکنی نشود. میانگین ۸۲۶ هزار تومان هزینه ماهانه برای هر خانوار چهار نفره ایرانی، آن هم در سال گذشته، آماری نیست که بتوان بابی تفاوتی از کنار آن عبور کرد.
مسافری که در صندلی جلوی خودرو نشسته، با تایید حرف راننده تاکسی می گوید:”دخلمان به خرجمان نمی خورد. خدا به دادمان برسد بعد از هدفمند کردن یارانه ها.”
مسفر دیگر هم از این وضع ناراضی است، می گوید:” فقط از خدا می خواهیم که آبرویمان جلوی زن و بچه مان نرود”.او که از روستا به تهران آمده تا از خدمات یکی از مراکز بهداشتی که در روستایشان نیست بهره گیرد، می گوید:”مردم روستاها خیلی قدرت خرید و بنیه مالی ضعیف تری نسبت به شهرنشین ها دارند و امکاناتشان هم کمتر است.”راننده از گرانی بی سابقه مواد غذایی می نالد و می گوید شب می خوابیم و صبح قیمت ها چندین برابر شده است.
از این دست صحبت ها و نارضایتی از وضع اقتصادی بیش از پیش درمحافل عمومی حتی خانوادگی شنیده و رد و بدل می شود. اما برطبق گزارش مرکز آمار در سال ۸۸ هزینه متوسط ماهانه خانوارهای شهری ۸۲۶ هزار تومان بوده، در حالی که درآمد متوسط آنها به ۷۸۰ هزار تومان بوده است. وضع خانوارهای روستایی البته بدتر است، چون هزینه متوسط ماهانه آنها ۴۹۳ هزار تومان است، حال آنکه درآمد متوسط آنها کمتر از ۴۳۷ هزار تومان است. در سال ۸۸ نسبت به سال ۸۷ مخارج خانوارهای شهری ۵٫۳ درصد و مخارج خانوارهای روستایی ۹٫۸ درصد افزایش داشته است.
معنای این آمارها، این است که خانوارهای ایرانی ماه به ماه مقروض‌تر می‌شوند؛ وضع خانوارهای روستایی هم بدتر از خانوارهای شهری است و قدرت خرید عموم مردم، چه در شهر و چه در روستا، روز به روز کمتر می‌شود.
همین امار کافی است برای نشان دادن روند منفی درآمد و گویاست که حرف مردم برای در مضیقه بودن و حرکت به سمت فقر صحیح است.
البته طبیعتا وقتی یک زوج، به طور مشترک کار می کنند و حداقل یکی از آنها ساعت کاری بیش از ۸ ساعت- بخوانید ۱۲ تا۱۴ ساعت- در روز را با دوشیفت کار در روز تجربه می کنند تا زندگی خود و فرزندان خود را تامین کنند و آنگاه هزینه های روزافزون زندگی را پوشش دهند، آیا می توان این مقدار کار روزانه را حتی اگر موجب پوشش دادن آن هزینه ها شود معقول، منطقی و متناسب دانست؟ چنین خانواده ای، فرصت همراه بودن با فرزندان را در طول روز یا هفته، چه میزان خواهد داشت؟
البته پرسشها بیش از این است اما بهتر است دولتمردان به عواملی که موجبات افزایش میانگین هزینه های خانوار را فراهم آورده توجه دقیق تری داشته باشند تا اگر کسی از مشکلات زندگی و معیشت مردم سخن گفت، محکوم به سیاه نمایی و شبهه افکنی نشود. میانگین ۸۲۶ هزار تومان هزینه ماهانه برای هر خانوار چهار نفره ایرانی، آن هم در سال گذشته، آماری نیست که بتوان بابی تفاوتی از کنار آن عبور کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر